… het jaar is 20XX. Einde winter en de bladeren zitten nog niet aan de bomen. Op een stormachtige nacht loopt een Gefrustreerd Tomaatje langs een van Vlaardings door regenbuien geteisterde havenkades. In de wankel voort schuifelende figuur, lijkbleek, stomdronken, brullend dat die van ONS klootzakken zijn, en met stroblonde vlasharen, zijn roodomrande gelensde ogen weifelend loerend naar een uitgang van de stad, die de in terlenka broek, nylonsokken, ongepoetste te dure schoenen en een afgedragen zomerjack meewarig gedoogd binnen haar stadsmuren, herkennen wij Onze Europese Verliezer Arnout Hoekstra … (*)

Waarman zat in virtueel Café het Makke Schaap toen een volks wijf op hem afkwam, die lang zo volks niet was als zij eruitzag. Ze zei (zonder ook maar een keertje adem te halen):

‘Geen mens doorstaat een grondig onderzoek. Laat staan een politicus,’ zei een heer die het weten kon tegen Waarman. Hij (de ex-politicus en vechtersbaas van adel) was zelf al geen toonbeeld van ongeschonden blazoen, maar toonde zich immer bereid om de stad Vlaardingen als een Baron von Münchhausen (*) uit deze of gene negatieve spiraal uit het moeras van onkunde, onwil en omkoping te trekken.

SCHIEDAM/DEN HAAG - De belastingdienst kan zijn borst nat maken. Na de toeslagen-affaire is er nu een nieuwe affaire bij: met box 3 schendt de belastingdienst de mensenrechten. Ook als je als burger géén of negatief rendement haalt op je vermogen, kun je belasting over je vermogen verschuldigd zijn. Dat voelt niet alleen onrechtvaardig, dat is het dus ook, aldus de Hoge Raad, ons hoogste rechtsorgaan.

Afgelopen zaterdag 15 januari 2022 mochten de belangrijkste pijlers van de maatschappij, de horeca en het midden- en kleinbedrijf, eindelijk weer eens laten zien dat juist zij de stad van vitaminen en een echt positief “positief” voorzien. Het was, gevoelsmatig voor het eerst sinds de Hoekse en Kabeljauwse Twisten, dat de terrassen vol stonden en de straten gevuld met enthousiast winkelend publiek. Ondanks een magere kou een succes van jewelste en voor permanente herhaling vatbaar.

Waarman kuierde doelloos door Vlaardingen toen hij een gesprek hoorde tussen een ietwat haveloos geklede vijftiger en een vlotte meid met blos op de wangen. ‘Zelf neem ik geen vaccinatie,’ zei zij. ‘Waar ik woon heb je geen neo-NSB’ers en iedereen blijft gelijk. Mondkapje en vaccin of niet.’

‘Project Colditz aan de Maas mag als mislukt worden beschouwd,’ aldus een communicatiemedewerker van de gemeente. ‘De extra beveiligde uitgaansgelegenheid, die vanwege een wel erg vroege kerst wat bleekjes afstak tegen een decor van regen, wind, een eskadron politieagenten en een gruwelijk gebrek aan bezoekers mag als einde oefening worden beschouwd.

Het tekort aan betaalbare woningen in Nederland is van alle tijden. Dat de overheid het (op dit punt) laat afweten is ook niet nieuw.

Het college van B&W heeft onlangs het lumineuze plan gelanceerd om toeristenbelasting te gaan heffen. Alsof Vlaardingen momenteel een toeristische trekpleister van wereldformaat is. Bij de VVV zullen survivalpakketten worden verstrekt, alsmede bijbehorende klewang om je als toerist een weg te klieven door het plaatselijke oerwoud van welig tierend onkruid.

SCHIEDAM - Vanaf 12 november 2021 geldt voor ons allemaal weer het advies om thuis te werken - tenzij het echt niet anders kan. Voor sommigen onder ons geen enkel punt, voor anderen is het een crime. Een goede en comfortabele werkplek scheelt al een stuk natuurlijk. Maar wie moet daar eigenlijk voor zorgen? De werkgever of de werknemer?  

De horeca is weer eens de kop van jut. Kroeg en restaurant zijn wederom het ongewilde breekijzer dat de laatste circa 20% van de bevolking, los van bedlegerige eeuwe- en zuigelingen, moet dwingen zich alsnog te laten vaccineren. Omdat de (nog altijd demissionaire; van regeren vanuit het graf gesproken!) regering de directe confrontatie met de weigeraars of vergeetachtige medemens niet aandurft, mag deze tak van dienstverlening aan (vaste) klanten uit gaan leggen dat een bezoekje niet langer is toegestaan.

Die vrijdagochtend na de installatie van weer een nieuwe burgervader viel het Waarman op dat dit millennium de letter B zwaar favoriet is als het gaat om eerste stadsman. Er zat zelfs een scheikundig trekje in dat hij nog herkende van middelbare school.

Sinds een aantal jaar heeft een aantal bewoners van de Groen van Prinstererstraat er een gewoonte van gemaakt tijdens lekker weer buiten met de buurtjes een praatje te maken. Daarbij een kleine versnapering en soms een toontje muziek. Alle wereldleed en andere grappen passeren de revue. Meest is dit rond etenstijd afgelopen. Een enkele vrijdag wordt het later.

Waarman liep over het Veerplein toen hij iets in zijn nek voelde. Eerst dacht hij aan het Zwaard van Damocles, maar het bleek Jules Bijl. Bot had hij zijn hand daar neergelegd. De twee kenden elkaar niet; hadden nog nooit zelfs een passage gehad in de beruchte stadhuiselijke wandelgangen.

Wie zou eigenlijk de maidenspeech van de nieuwe burgemeester schrijven? Een opkomend zonnetje, dat je daar ’s morgens vroeg met een riem in je hand aan denkt.

Gloeiend asfalt
Waarover ik reed
De afstand groot
Gloeide de warmte
Die liefdevolle hoer
Was het geen ster die mij stuurde
Richting hartje haringstad
Ik, een jongeling; de stad klassiek

Waarman luisterde naar een, vanwege het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd, uitgerangeerd politicus: ‘Met de auto door Vlaardingen rijden is spannender dan de achtbaan in om het even welk pretpark ook. Vooral als je het niet voor je beroep doet en je aanspraak maakt op de klassieke term van zondagsrijder. De jongste truc van de afdeling verkeer, ressorterend onder auspiciën van wethouder a.i. Bart Bikkers, zelf een fervent fietser als het gaat om (in)formele bijeenkomsten binnen de stad, kun je vinden onder molen(winkel) Aeolus.

‘Het wordt steeds gekker in ons landje aan de zee. Per dag worden we nu al een jaar lang om de oren geslagen met ziekte- en mortaliteitscijfers alsof de aardkloot op uitsterven staat. Maar wat ik al dacht; we zijn een jaar verder en de epidemie neemt af. Zoals altijd ebben de virale ziekte effecten tussen de één en twee jaar weg. Of je je nu inent of niet. Het gebeurt gewoon.’ Aan het woord was een vrouw met een medische achtergrond, een gevoel voor cijfers en realiteit en geen weet van zojuist heropende terrassen.

Zojuist (vrijdagmiddag 9 april 2021) bereikte ons het bericht dat Jos Werkman in zijn huidige woonplaats Sint Philipsland is overleden. Vele Vlaardingers kennen hem als een kritisch meedenker die zich de kaas niet van het brood liet snoepen en zijn mond altijd roerde als hem iets niet zinde.

Wethouder Bart de Leede kan met een gerust hart zijn huisvuil blijven dumpen. Op de daarvoor bestemde plek, natuurlijk. Net als de rest van de burgerij. Aanleiding vormde de door Fractie Boers ingediende Motie van Wantrouwen met betrekking tot de haperende invoering van het huisvuilcontainerpasjessysteem.

Dinsdag 2 maart mochten Vlaardingers eindelijk weer eens trots zijn op hun stad. Burgemeester Bas Eenhoorn, ook wel liefkozend en soms gekscherend Unicorn genoemd, had besloten dat terrassen open mochten.                

Vroeger had je het radioprogramma Kleutertje Luister. De klassieke voorganger van het opvoedkundige en later indoctrinerende programma Sesamstraat. Uitzendingen waarin vooral de enigszins kakkineuze Lily Petersen verhaaltjes voorlas aan kleuters; soms met opvoedkundige inhoud.

‘Het is me wat met dat Haags politiek weerhuisje,’ zei een achter een roodkapje verscholen damesmond in de rij voor de kassa ener grootgrutter op 1,5 meter; het winters equivalent van 6 nieuwe haringen, afstand. ‘Zo maak je plannen om ’s avonds lekker uit te gaan en voor je ook maar je veters hebt gestrikt hebben ze die vermaledijde avondklok weer teruggezet.

In een gesprek met de Commissaris van de Koning onlangs haalde hij het Bijbelse verhaal van Ruth aan. Kort gezegd: als de boer oogst laat hij de randen van het veld staan. Daardoor blijft erover voor Ruth, die te weinig voedsel heeft voor haar en haar familie. Zij profiteert van de randen van de oogst, van de randen van het ruime veld. Hebben wij vandaag de dag nog randen van onze tijd, van onze ruimte, van ons beleid, van onze financiën om iets mee te doen? Of is alles op, is alles vol- en vast-geregeld, is er geen tijd voor de ander, heeft de gemeente geen geld meer voor extra’s? Oogsten we zoveel, dat ook de randen van het veld leeg zijn? Met andere woorden: gunnen wij onszelf en anderen ruimte om iets anders te doen dan het beleid en de begroting ons voorschrijft? Zijn we nog wel flexibel in deze tijd? Zijn we in staat ons beleid en de uitvoering ervan ter discussie te stellen?