Ton Lebbink neuriede. Hij bekeek aandachtig zijn dienster Caroline, die druk bezig was met een anderhalfje, toen de cafédeur piepend openging. Hij zag een viertal boomlange mensen Helmers binnenkomen. Zij stonden naast elkaar; alsof het licht uitging. Goh, wat een reuzen! Ze gingen naast hem zitten aan de zinken toog. Twee aan elke kant. De dichter voelde zich een microbe, zo klein. Een poëtisch coronusje avant l'épidémie d'aujourd'hui.