Sinds een aantal jaar heeft een aantal bewoners van de Groen van Prinstererstraat er een gewoonte van gemaakt tijdens lekker weer buiten met de buurtjes een praatje te maken. Daarbij een kleine versnapering en soms een toontje muziek. Alle wereldleed en andere grappen passeren de revue. Meest is dit rond etenstijd afgelopen. Een enkele vrijdag wordt het later.

Waarman liep over het Veerplein toen hij iets in zijn nek voelde. Eerst dacht hij aan het Zwaard van Damocles, maar het bleek Jules Bijl. Bot had hij zijn hand daar neergelegd. De twee kenden elkaar niet; hadden nog nooit zelfs een passage gehad in de beruchte stadhuiselijke wandelgangen.

Wie zou eigenlijk de maidenspeech van de nieuwe burgemeester schrijven? Een opkomend zonnetje, dat je daar ’s morgens vroeg met een riem in je hand aan denkt.

Gloeiend asfalt
Waarover ik reed
De afstand groot
Gloeide de warmte
Die liefdevolle hoer
Was het geen ster die mij stuurde
Richting hartje haringstad
Ik, een jongeling; de stad klassiek

Waarman luisterde naar een, vanwege het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd, uitgerangeerd politicus: ‘Met de auto door Vlaardingen rijden is spannender dan de achtbaan in om het even welk pretpark ook. Vooral als je het niet voor je beroep doet en je aanspraak maakt op de klassieke term van zondagsrijder. De jongste truc van de afdeling verkeer, ressorterend onder auspiciën van wethouder a.i. Bart Bikkers, zelf een fervent fietser als het gaat om (in)formele bijeenkomsten binnen de stad, kun je vinden onder molen(winkel) Aeolus.

‘Het wordt steeds gekker in ons landje aan de zee. Per dag worden we nu al een jaar lang om de oren geslagen met ziekte- en mortaliteitscijfers alsof de aardkloot op uitsterven staat. Maar wat ik al dacht; we zijn een jaar verder en de epidemie neemt af. Zoals altijd ebben de virale ziekte effecten tussen de één en twee jaar weg. Of je je nu inent of niet. Het gebeurt gewoon.’ Aan het woord was een vrouw met een medische achtergrond, een gevoel voor cijfers en realiteit en geen weet van zojuist heropende terrassen.

Zojuist (vrijdagmiddag 9 april 2021) bereikte ons het bericht dat Jos Werkman in zijn huidige woonplaats Sint Philipsland is overleden. Vele Vlaardingers kennen hem als een kritisch meedenker die zich de kaas niet van het brood liet snoepen en zijn mond altijd roerde als hem iets niet zinde.

Wethouder Bart de Leede kan met een gerust hart zijn huisvuil blijven dumpen. Op de daarvoor bestemde plek, natuurlijk. Net als de rest van de burgerij. Aanleiding vormde de door Fractie Boers ingediende Motie van Wantrouwen met betrekking tot de haperende invoering van het huisvuilcontainerpasjessysteem.

Dinsdag 2 maart mochten Vlaardingers eindelijk weer eens trots zijn op hun stad. Burgemeester Bas Eenhoorn, ook wel liefkozend en soms gekscherend Unicorn genoemd, had besloten dat terrassen open mochten.                

Vroeger had je het radioprogramma Kleutertje Luister. De klassieke voorganger van het opvoedkundige en later indoctrinerende programma Sesamstraat. Uitzendingen waarin vooral de enigszins kakkineuze Lily Petersen verhaaltjes voorlas aan kleuters; soms met opvoedkundige inhoud.

‘Het is me wat met dat Haags politiek weerhuisje,’ zei een achter een roodkapje verscholen damesmond in de rij voor de kassa ener grootgrutter op 1,5 meter; het winters equivalent van 6 nieuwe haringen, afstand. ‘Zo maak je plannen om ’s avonds lekker uit te gaan en voor je ook maar je veters hebt gestrikt hebben ze die vermaledijde avondklok weer teruggezet.

In een gesprek met de Commissaris van de Koning onlangs haalde hij het Bijbelse verhaal van Ruth aan. Kort gezegd: als de boer oogst laat hij de randen van het veld staan. Daardoor blijft erover voor Ruth, die te weinig voedsel heeft voor haar en haar familie. Zij profiteert van de randen van de oogst, van de randen van het ruime veld. Hebben wij vandaag de dag nog randen van onze tijd, van onze ruimte, van ons beleid, van onze financiën om iets mee te doen? Of is alles op, is alles vol- en vast-geregeld, is er geen tijd voor de ander, heeft de gemeente geen geld meer voor extra’s? Oogsten we zoveel, dat ook de randen van het veld leeg zijn? Met andere woorden: gunnen wij onszelf en anderen ruimte om iets anders te doen dan het beleid en de begroting ons voorschrijft? Zijn we nog wel flexibel in deze tijd? Zijn we in staat ons beleid en de uitvoering ervan ter discussie te stellen?

Eerst waren de kwetsbare 70-plussers degenen die als eerste gevaccineerd zouden worden: het liep anders. De druk op verplegend ic-personeel in de frontlinie nam toe, dus werden zij als eerste gevaccineerd. Daarna waren er allerlei instanties, teveel om neer te pennen, die opperden dat ook zij voorrang moesten krijgen bij het vaccineren en zo geschiedde.

Op zondagochtend speel ik vaak een rondje golf met een vriend, die veel schrijft. Hij heeft geen last van onbeschreven witte pagina’s. Dus terwijl we op de bevroren baan proberen in de buurt van de vlag komen vraag ik: ‘Waarover te schrijven als je het wel gehad hebt met alle sombere berichten? In deze tijd, in deze pandemie gaat, lijkt het wel, alles mis.

Voor iedere eerste of tweede prik wordt een ware show opgevoerd, maar de rest van Nederland mag tandenknarsend toekijken alvorens zij aan de beurt zijn. Je kan pas spreken van een feestelijk gebeuren wanneer alle Nederlanders zijn gevaccineerd, maar dat zal nog wel een tijd duren.

In de huidige coronatijd zijn er positieve- en negatieve mensen, pessimisten, zeurpieten en klagers, doemdenkers en angsthazen, mopperaars en roeptoeters te over. Roepen dat alle regeltjes uit politiek Den Haag, om dit virus te stoppen onzin is, gaat veel Nederlanders toch net iets te ver.

De regering is radeloos, redeloos en hopeloos. Thuis worden de laatste huwelijken definitief gesloopt. Geen maatregel stopt het virus en dus wordt ons land de grootste gevangenis die we ooit hebben gekend of het moest die van WO II zijn. Het kabinet is demissionair, het virus weet vooralsnog van geen wijken.

Het is erg. En als je even niet kijkt is het nog erger. Zo langzamerhand zien we steeds meer nare effecten van de lockdown. De sociale samenhang valt weg.

Het ene glas gaat, het andere komt, en de tapkraan blijft eeuwig openstaan. En de wijn gaat op, het verstand gaat onder, en ijlt zich naar een plaats, waar zij de hersens plagen gaat. Het gesprek gaat naar beneden, waar zij weer opkruipt naar het begrijpelijke boven; altijd gaat het gesprek rond, en telkens opnieuw van onderwerp. Alle drank en woorden vloeien naar een punt, maar worden niet één; naar de plaats waarheen woorden vliegen, daarheen vloeit uiteindelijk ons verstand.

Zondag jl. op 10 januari las Waarman rond 16.00 uur een berichtje (van de gemeente Vlaardingen?) op de Facebookpagina van Vlaardingen Veilig. Er stond: “Vanwege de enorme (verkeers-) drukte is de Broekpolder per direct afgesloten. Kom dus niet meer naar de Broekpolder toe.” Mogen we ineens niet meer in de buitenlucht bewegen? Is gezond sporten plots taboe? Moet de hond maar op de kattenbak zijn/haar behoefte doen?

Er zijn in Nederland al meer dan 11.000 Covid-19 patiënten overleden aan deze ernstige longziekte, maar politiek Den Haag lijdt blijkbaar aan een ernstige vorm van draaikonterij.

De afstand Berghem - Vlaardingen is 110 km. Het voor mij bestemde postpakket heeft er eind december, na drie meldingen van PostNL over vertraging, uiteindelijk 9 dagen over gedaan deze afstand te overbruggen. Een simpele rekensom leert dat het postpakket met een gemiddelde snelheid van 0,51 km/u (110 km in 216 uur) mijn kant is opgekomen.

Er liep een pronte dame op Waarman af. Ondanks alle waarschuwingen van officiële zijde naderde zij tot op twee botoxlippen afstand het oor van de columnist en begon erin te fluisteren dat het een aard had. Zij spuugde hierbij licht. Een week later bleek het een virusvrije speekselvlucht. Zij kwam uit Dasht-e Lut: de heetste plek op aarde. Speeksel was daar schaars, duurder dan Californium en een onverbiddelijke viruskiller.

Waarman kijkt, het is immers vrijwel einde jaar, terug op een vreselijke tijd. Hij doet dit in een monoloog en onderbreken is niet mogelijk. Ga er bij lezing te allen tijde vanuit dat wat hij poneert de juiste stelling is.