‘Het wordt steeds gekker in ons landje aan de zee. Per dag worden we nu al een jaar lang om de oren geslagen met ziekte- en mortaliteitscijfers alsof de aardkloot op uitsterven staat. Maar wat ik al dacht; we zijn een jaar verder en de epidemie neemt af. Zoals altijd ebben de virale ziekte effecten tussen de één en twee jaar weg. Of je je nu inent of niet. Het gebeurt gewoon.’ Aan het woord was een vrouw met een medische achtergrond, een gevoel voor cijfers en realiteit en geen weet van zojuist heropende terrassen.
‘Anderhalve meter afstand, amper vrienden en/of familie op visite, mondkapjes (voor John de Wolf een roodkapje), gesloten MKB en geen Haagse plannen deze economische hel adequaat aan te pakken. De regering is radeloos als het om ideeën gaat, redeloos waar het nodeloze sluitingen betreft en reddeloos nu het landsbestuur is geklapt, ons land is demissionair en wil van geen virusverdelging weten.
Alleen al deze eeuw liefst vijf epidemieën. Achtereenvolgens Sars (2002-2003), Varkensgriep (2009-2010), Mers (2012-nu), Ebola (2014-2016) en het coronavirus of Sars-Cov-2 (2019-nu) staken of steken de kop op. Laatstgenoemde eist tot op heden wereldwijd 3,17 miljoen doden. Grofweg evenveel als verscheidene Pestepidemieën in de 17e eeuw bijeen al had je toen maar zo’n 800 miljoen aardebewoners.
Toch is er geen regering die, in samenwerking met medisch onderlegde clubs, een preventief plan bedenkt om de boel bij de eerste ziektegevallen “op slot” te doen. Van een intelligente lockdown gesproken. Als water binnen sijpelt repareer je de waterkering; je wacht niet tot dijk of dam in zijn geheel het land instroomt.
Eigen schuld, dikke bult? Tot op zekere hoogte zijn we allemaal verantwoordelijk voor de huidige malaise. Dat is het nadeel van democratie, het bijeenharken van stemmen en politiek is al sinds het ontstaan ervan gericht op het redden van eigen hachjes. Die van anderen doen er niet toe. Beter een geslaagde politieke carrière, dan een gezonde bevolking.
En alsof een jaar corona alleen nog niet genoeg is, is Renske Verbeek uitgeroepen tot meest positieve Zuid-Hollander,’ zei de vrouw met een zuur gezicht tegen Waarman die juist op weg was richting eerste terrasbezoek in driekwart jaar. ‘Direct in corantaine, zou ik zo zeggen. Voordat er meer besmettingen volgen. Dat mens is levensgevaarlijk. Niks geen standbeelden en benoemingen. Hop die spuit erin, zou ik zo zeggen.’
Waarman zag er de humor wel van in. Renske die een prik krijgt van een onbezoldigd vrijwilliger type Arnold Schwarzenegger, die lijdt aan Alexithymie en een dag eerder nog met de vuist gebouwen stond te slopen op een stoffige bouwplaats. Eentje die van geen spuit of wat je er mee kon doen afwist. Toch stond hij op stel en sprong. Het terras wachtte en een rondje langs de lokale horeca moest en zou worden volbracht gelijk Maarten van der Weijden zijn Elfstedentocht op zwemvliezen.
‘En weet je waarom Bill en Melinda Gates zijn gescheiden? Ze wilde zich niet langer laten prikken …’ Ze lachte nu. Weliswaar als een boerin waarvan de man dacht: “Een vrouw is een vrouw en hij n**kte zijn varken,” maar ze lachte, liep ze verder en Waarman kon eindelijk richting terras.
‘Nog vijf minuten,’ mompelde Waarman hoopvol, ‘dan lonken terras en zon en achterstallig bijgeprate vrienden. En ach, pandemieën horen er nu eenmaal bij.’