VLAARDINGEN - 'Aanleiding van deze brief,' begint Jos Lukassen zijn betoog, 'is het meldpunt dat recent geopend is rond het AZC in het Campanile Hotel. Ik snap dat er zorgen zijn, maar ik vind het belangrijk dat er ook een ander geluid klinkt - een geluid van menselijkheid, contact en verantwoordelijkheid als stad.
Als oprichter van Haringkoppen Verbinden heb ik gemerkt wat er gebeurt als je mensen van verschillende achtergronden letterlijk aan één tafel zet. Die ervaring deel ik in de brief, met een persoonlijke oproep aan Vlaardingers en betrokken instanties.
Van klachten naar contact - een oproep tot verbinding in Vlaardingen.
In Vlaardingen klinken zorgen over het AZC in het Campanile Hotel. Er is een meldpunt geopend, waar mensen anoniem hun klachten kunnen indienen. Dat is hun goed recht. Tegelijk wil ik een ander geluid laten horen. Een menselijk geluid.
Want ze zijn er nu eenmaal. De asielzoekers. Ze gaan niet meer weg.
Ze zijn hier geplaatst door besluiten uit Den Haag – een politiek waar velen op stemmen, of waar velen zich van afkeren.
Maar ondertussen zitten wij hier. In dezelfde straat, in dezelfde stad.
Wat nu?
Ik herinner me nog goed hoe in 2020 een boot met asielzoekers aanmeerde in de haven. Ook toen sloeg de angst toe. Er gingen verhalen rond dat dochters niet veilig zouden zijn. Dat het mis zou gaan.
Maar ik zei toen: “Ga met die mensen in gesprek. Nodig ze uit. Eet samen. Organiseer iets.”
Ik leerde een jonge man kennen, Papries. Ik gaf hem wat raad, wat zakgeld, en hielp hem zoeken naar een zinvolle dagbesteding. Ik zei hem: “Nederland is een gastvrij land. Als je je best doet, kun je hier iets opbouwen. Maar raak niet in de criminaliteit – dan verlies je alles, en terecht.”
Een tijd later belde hij me vanuit Amsterdam.
“Pappie,” zei hij, “ik zit nu in een opleiding tot ijzerwerker. Als ik m’n best doe, krijg ik een baan. Bedankt voor je goede raad.”
Dát is wat een beetje menselijkheid kan doen.
En toch zien we steeds weer dezelfde reflex: meldpunten, klachten, wantrouwen.
Maar wat gebeurt er als we de rollen omdraaien? Wat als we eens beginnen bij een simpele vraag: “Wie ben jij? Waar kom je vandaan? Wat hoop je hier te vinden?”
Juist een evenement als de Haringmaand had een perfecte gelegenheid kunnen zijn voor ontmoeting.
Waar waren Vlaardingen Partners, het Ondernemersfonds, of de gemeente?
Waarom geen uitnodiging aan de bewoners van het AZC om samen haring te happen, om te proeven van de stad die voor hen nu ook tijdelijk ‘thuis’ is?
Gemiste kans
We hadden hen kunnen verwelkomen in plaats van uitsluiten. We hadden onze stad kunnen laten zien zoals ze werkelijk is: rauw maar warm, recht door zee maar met een hart.
Ik wil ook een concreet idee aanreiken: een buurtfeest bij het Campanile AZC.
Een middag of avond waar bewoners uit de buurt en de asielzoekers samenkomen, eten, muziek maken en elkaar leren kennen. Zo’n feest kan het ijs breken en de eerste stap zijn naar meer begrip en samenwerking.
Daarom mijn oproep aan de stad
🟡 Ga in gesprek
🟡 Nodig uit
🟡 Bouw bruggen waar anderen muren willen.
Klagen lucht misschien op, maar het lost niets op. Verbinding verandert echt iets.
En als je écht verandering wil?
Richt je dan op het beleid in Den Haag - niet op mensen die hun leven riskeerden om te overleven.
Als oprichter van Haringkoppen Verbinden weet ik: zelfs een kind met een kleurpotlood en een haringtekening kan de eerste stap zetten naar ontmoeting.
Laten we dat als stad niet vergeten.
De oplossing ligt niet in anonimiteit of angst. De oplossing begint bij het lef om elkaar aan te kijken - aan dezelfde tafel, in dezelfde straat.
Wie sluit aan?
Jos Lukassen | Oprichter Haringkoppen Verbinden | Vlaardingen, 1 juli 2025