De deur staat open. Het is lekker weer. Een zwoele zomerdag die veel in petto lijkt te hebben. Eentje die altruïstisch belooft dat de avond geschiedkundige waarde herbergt. Aan de stam- en andere gasten de taak eruit te halen wat erin zit. Caroline roept naar het oude baasje in ketelpak:
   ‘Hé, ouwe, kom toch binnen. Hier staat het bier koud. Die gasten komen wel. Het is vrijdag en niemand, behalve ik als vleesgeworden drankdistributiepunt, wil nog van enige arbeid weten. Misschien een klein verkeersopstoppinkje dat de handelsreiziger uit de Achterhoek parten speelt of een stukje kauwgum dat onder de zool van de ex-filmjournalist zijn tempo vertraagt.
   Ex-dominee Douwe Dogma leest ongetwijfeld nog een laatste strofe vergeten Bijbeltekst en Ton Lebbink staat onder de douche. Die voelde zich bezweet en ranzig geurend. “Paar stralen water, nieuw pak aan mijn kloten en ik verschijn zo aan de toog als de meest frisse dichter die jij - ik dus - ooit van zijn relatieve maagdelijkheid hebt afgeholpen.” Dat zei die.’
   ‘Ik heb geen dorst.’

Achter de toog een klap. Caroline valt flauw. Het oude baasje holt op een drafje naar binnen, rondt de toog, pakt de dienster onder haar oksels en helpt haar behoedzaam overeind.
   ‘Wat is er mis met jou? Aan de overgang? Dan kun je beter bij het spoor gaan werken!’
   Op het gezicht van Caroline verschijnt een ietwat bleke glimlach. Charmant, maar zonder de gebruikelijke zeggingskracht waardoor veelal mannelijke klanten vaak het idee hebben dat juist hij de uitverkorene is die de aanstaande nacht haar sponde mag bevolken voor enige vorm van secuur gedoseerde seks of een oraal spannend verhaal.
   ‘Nee,’ lacht ze nu voluit, eerlijk en ontwapenend. ‘Ik wilde je bij het verkeer weg hebben. Dat is maar slecht voor de longetjes van de jongetjes. Al die uitlaatgassen. Hier kunnen we lekker kletsen en jij drinkt er een verse tap bij. Dat is zo ongeveer mijn scenario voor dit moment.’
   ‘Jij dacht zeker dat ik een geintje maakte,’ zegt het oude baasje in ketelpak met een serieus gezicht.
   Caroline kijkt hem ongerust 2.0 aan.
   ‘Het is niet dat ik geen trek heb,’ maar van de arts mag ik niet drinken.

Op dat moment komen de ex-filmjournalist, de handelsreiziger uit de Achterhoek, ex-dominee Douwe Dogma en Ton Lebbink als bij toverslag binnen. De laatste dichter van dienst. Dan klinkt het unisono: ‘Neem je toch lekker een andere arts!’

Iedereen slaat elkaar vrolijk op de schouders. Het vrijdagijs is gebroken en binnen verdrinken twee ijsberen vanwege gebrek aan ondergrond. Als Caroline een Laphroaig, een koffie met een puntje Everclear, een glas Le Croix Vulgaire, twee pilsjes en een ijskoude jenever in tulpglas aan het bovenblad van de toog heeft toevertrouwd wordt er luidruchtig en kakofonisch geproost.

Van dat altruïstische meteorologische trekje verhalen wij nog wel eens. Maar gelooft u deze scribent als hij zegt: ‘Dit is een avond uit duizenden,’ gerust op zijn geschreven woord.

DONKER IS DE KALVERSTRAAT

Donker is de Kalverstraat. Een defensieve straat …
Aan een paal verboden te parkeren, een fietswiel aan een ketting.
Het mist het mist het mist en het stoplicht springt op groen.

Ik heb het reservebergje opgesnoven.
Ik heb het reservebergje opgesnoven.

Het reservesnuifje opgeborgen. Schuldcomplex?
Wat een woord … Jij hebt een schuldcomplex!
‘Ja, en jij een hersenschudding. What the fock man, braaf zo braaaaaaaaaaaaaf.’

Donker is de Kalverstraat. Hier en daar een rotte appel.
Rolluiken startklaar. Lichte racefietsen met zware kettingen.
De eeuwige strijd tussen wasmiddel en graffiti en (tegen) zessen luiken toe en wij zijn aan de beurt …

Koninklijk goedgekeurd. Koninklijk goedgekeurd.

Verhaal
Peter Joore

Fotografie
Beaty Czetö

Gedicht
Ton Lebbink