Sanne Wallis de Vries omschrijft in het kijk-, lee- en luisterboekje Dood, hoop & liefde ‘Frederique’ als een Frans kasteel en ‘Spigt’ als een betegelde Rotterdamse achtertuin. Ziehier de kortste manier om de Koningin van de Maas te omschrijven. Maar zoals vaker bij dit soort typeringen schiet de komische noot de ernst van het onderwerp op voorhand en onterecht dood.
Dood, hoop & liefde is een verzameling zeer persoonlijke heerlijkheden vanuit de menselijke krochten die Frederique Spigt gelukkig nog altijd rijkelijk deelt met liefhebbers van haar inmiddels omvangrijk oeuvre. Ditmaal heeft zij met drie kersen, in de vorm van negen gedichten, een zelfde aantal liedjes die je achterin via de QR-code kunt beluisteren en een veelheid aan kunstwerken, de taart, het boek, gegarneerd.
Of het de leeftijd is? Heeft ze een ziekte onder de leden of speelt er iets anders? Zoals de titel Dood, hoop & liefde al aangeeft is deze bundel er niet één om bij te schaterlachen. Het is een verzameling filosofische gedachten die - filosofie eigen - tot nadenken stemmen. In ieder geval spaart Frederique zichzelf niet.
Te wild zou ik zijn en ik zing in een band
Een dopehead, een zuiplap zo sta ik bekend
Geen jongen, geen meid, te veel, te vrij
Ze zoeken alleen maar het monster in mij
Frederique neemt je tekstueel nogal eens bruusk aan de hand mee door haar woud van hersenspinsels. Daar zul je in eerste instantie misschien een traantje om wegpinken als je haar beschouwingen wellicht iets te letterlijk neemt. Niemand wil dood en niemand zit te wachten op het verscheiden van deze kunstzinnige duizendpoot.
Om de lezer over de drempel der somberheid heen te helpen: na de dood is er in haar geval de hoop. In het ‘echie’ weet niemand wat er is als ons hartje ermee stopt, maar Frederique lijkt voorkennis te hebben die in dit geval niet strafbaar is. Om het allemaal nog mooier […] te maken volgt na die twee statements zelfs nog de liefde. Dood, hoop & liefde. Als het toch echt eens zo zou kunnen zijn dan heeft Frederique Spigt er direct na lezing circa 8 miljard vrienden bij.
Op bevroren grond
In bijtend koude wind
Is het de liefde die ik vond
Leven voor dit meisje
Sanne Wallis de Vries kan wat mij betreft de boom in met haar omschrijvingen. Voor mij rijmt ‘Frederique’ op feeëriek en is ‘Spigt’ iets wat, met een licht spraakgebrek, in je rug schiet als je overal te zwaar aan tilt.
Als de titel al niet in gebruik was zou dit bijzondere boekje ook De duistere lichtheid van het hoopvolle bestaan en ver daarbuiten hebben kunnen heten. Gelukkig heeft zij dat niet gedaan.
Omdat het hier een drieluik betreft dat meer van de koper vraagt dan domweg letters, woorden, zinnen lezen is een muzikale vermelding van toepassing. We doen dit geheel-en-al in de stijl van deze harmonieuze bundel.
Tekst & muziek: F. Spigt Zang & gitaar: F. Spigt Bas & keys & elektrische gitaar: B. Wijtman Drums: R. Wijtman Piano & orgel: R. Spanjers Elektrische gitaar: T. Sieben Viool: T. Veelenturf
De negen liedjes zijn, net als de gedichten en de soms wat ongemakkelijk ogende kunstwerken, waarin een subtiele hint naar agressieve seks, duidelijk voorzien van de Spigt-signatuur. Het zal enkelen te zwaar zijn, de overgrote meerderheid zal smullen van deze bundel, die culturele taart.
Frédérique Spigt (Rotterdam, 28 januari 1957) is een Nederlandse zangeres en actrice. Zij kreeg landelijke bekendheid in de jaren tachtig als zangeres van I've Got The Bullets. Als soloartiest brak ze door na haar deelname aan het Nationaal Songfestival in 1998. In 2000 werd haar single Isis breeduit omarmd.
Dood, hoop & liefde (2025) is een uitgave van M10Boeken (www.m10boeken.nl). De cd, dichtbundel en schilderijententoonstelling ineen kost € 20,-. (ISBN 978 94 93332 85 0) en is te koop bij de betere boekhandel.
Recensie
Peter Joore
Illustraties
1. Cover cd-dichtbundel
2. Frederique Spigt | Foto: Mart Boudestein
Alle boekrecensies zijn terug te vinden op: www.vlaardingenleest.nl
Dit is een bijdrage van het recensiecollectief. Lijkt het je leuk om ook een boek te bespreken voor De Vlaardinger, neem dan contact op met Hans Vrugt, eindredacteur van het collectief: hansvrugt@planet.nl