De vette lach is er vaak niet minder om. Hoekse Boys past ook in dat rijtje, maar het moet worden gezegd dat deze club - na de fusie voetballend onder de naam H.V.C.’10 - de laatste decennia flink aan de weg heeft getimmerd. Met ca. 600 leden en 30 teams een achterban om jaloers op te zijn. Wat dat betreft is de stand van zaken bij D.V.O.’32 een stuk zorgwekkender.

Inmiddels is duidelijk dat na het lopende seizoen afscheid zal worden genomen van de hoofdtrainer, diens assistent en de technisch coördinator. Hoe vervelend ook, het past in het plaatje van de laatste weken. De trainingsopkomst was al niet optimaal, en de 10-1 veegpartij bij Meeuwenplaat liet ook een litteken achter.

In een kille, gure ambiance hoopte D.V.O.’32 het schaamrood van de kaken te spelen, maar tegen het sterke H.V.C.’10 was deze zaterdag géén (nat) kruit gewassen. De Hoekse club knalde uit de startblokken en stond binnen een vloek en diepe zucht al snel op 0-3. Alsof de Vlaardingers in hetzelfde script als een week eerder waren blijven hangen.

Het is dat de Hoekers de voet van het gaspedaal haalde, anders had het wederom een martelgang met dubbele cijfers geworden. Nu stokte de score bij 2-7. Pleisters op de wonde waren voltreffers van Heinrich Esajas en eentje van Tim Kievit, andermaal de mooiste van de middag én andermaal gemist door vader Ad. Die sanitaire stops kun je beter voor na de westrijd bewaren.

Twee doelpunten in één wedstrijd, zowaar een unicum voor het lopende seizoen. Het is echter een schrale troost met het oog op de ranglijst. D.V.O.’32 staat troosteloos onderaan en lijkt op rechtstreekse degradatie naar de 4e klasse af te stevenen. Met elkaar zullen we er voor moeten waken dat er over jaren niet hatelijk grappig over ons clubje gedaan wordt. “D.V.O.’32?! Daar heb ik nog nooit van verloren”. Enerzijds de schouders eronder om dit seizoen met rechte rug te voltooien, anderzijds het vizier op komende jaren. Als stip op de horizon wacht een dijk van een uitdaging!

Tekst
Ronald van Meijeren