De regering is radeloos, redeloos en hopeloos. Thuis worden de laatste huwelijken definitief gesloopt. Geen maatregel stopt het virus en dus wordt ons land de grootste gevangenis die we ooit hebben gekend of het moest die van WO II zijn. Het kabinet is demissionair, het virus weet vooralsnog van geen wijken.
Dat de Britten almaar tobben over een hard of zachte Brexit weten we onderhand wel. Dat ze in de tussentijd bezig waren met een eigen Covid-variant is nieuw. Ons landsbestuur weet er, nu alles bijeen en ongeacht de variant al bijna een jaar, geen raad mee en zint op weer nieuwe restricties.
Op dit moment vergadert de Tweede Kamer over een avondklok. Die zou ons, op de laatste werkende, een medisch onmisbare en een honden-uitlater na, van 20.30 t/m 04.30 uur binnen vier muren kluisteren. Alsof de Britse variant overdag een tukkie doet en inactief sluimert tot de zon ter hoogte van het perfide Albion in de Noordzee is gezakt.
Deze maatregel is een verzuchting voor alle grootgrutterspersoneel dat vrijwel iedere dag pas ver na die tijd thuis is; moe van het vakkenvullen, flessen innemen en afrekenen als ze zijn, kan ook die groep straks eens het 8 Uur Journaal zien. Profvoetbal wordt gevrijwaard, want werken en vertier gaat altijd door. Daarbij, ga gerust een avond en nacht lang voor het venster zitten en zie hoe druk het is. Zijn die twee eenzame huiswaarts kerende gasten nu echt alle duur bijeen vergaderde commotie waard.
Toch kent Waarman nog altijd weinig tot geen mensen die, amechtig hijgend met een zuurstoffles, de gevolgen van dit van oorsprong Wuhanese rakkertje liggen weg te puffen in een rein maar onpersoonlijk ziekenhuisbed.
De mens, de burgerij, de basis van ons bestaan, ziet machteloos toe. De schouders niet-begrijpend omhoog als weer een Haagse maatregel ons economisch bestel nog verder ontwricht. Wie de discussies op tv volgt weet dat bestuurlijke leken oordelen over ons welzijn. Met soms prachtige volzinnen en politieke prietpraat, erop gericht straks toch maar op club A, B of C te stemmen, verbloemen zij amper hun gebrek aan werkelijke kennis.
Met de avondklok en het maximaal magere bezoek van één persoon wordt weer een grens overschreden waarvan nog niet duidelijk is of het effect sorteert. Dat de buren of goede vrienden, vaak al decennialang samenwonend of getrouwd, niet eens samen meer een bakkie koffie bij je drinken mogen is van iedere logica gespeend.
En dat we ’s avonds de deur niet meer uit mogen heeft hooguit gevolgen voor het dievengilde dat aan woningroof doet. Krijgen zij, indien ze de omzet van 2019 kunnen overleggen, nu nog financiële bijstand; net als ieder ander werkend mens?
Of mensen alweer bij elkaar op visite mogen, vroeg een kekke vrouw aan Waarman. Wat moest hij zeggen? Dat een demissionair kabinet nog geen demissionaire virussen geeft leek eerder een wrange grap van Trumpiaanse makelij. Misschien dat enkele puzzelstukjes nu samenvielen en dat die dekselse kleine bolletjes met trompethuid er ook de brui aan zouden geven?